Από το Κυλώνειον άγος στο χρυσαύγειο

Όταν οι Αθηναίοι, ανταποκρινόμενοι στον χρησμό της Πυθίας, κάλεσαν τον Επιμενίδη από την Κνωσό για να σώσει την πόλη τους από τον λοιμό, ο θεοφιλέστατος Κρητικός, ειδικός στις τελετουργίες εξιλασμού, εξάγνισε όντως την Αθήνα και τη γλίτωσε από το θανατικό. Ορισμένοι μάλιστα ιστορικοί, όπως μας πληροφορεί ο Διογένης ο Λαέρτιος στον σύντομο βίο του Επιμενίδη, λένε πως η μεν επιμενίδεια γνωμάτευση προσδιόριζε ως αιτία του κακού το Κυλώνειον άγος, η δε κάθαρση και ίαση ήταν αιματηρή. Και δεν θυσιάστηκαν ζωντανά, όπως συνήθως, αλλά αντ’ αυτών θανατώθηκαν θυσιαστικά δύο νέοι άνθρωποι, ο Κρατίνος και ο Κτησίβιος: «Οἱ δὲ τὴν αἰτίαν εἰπεῖν τοῦ λοιμοῦ τὸ Κυλώνειον ἄγος σημαίνειν τε τὴν ἀπαλλαγήν· καὶ διὰ τοῦτο ἀποθανεῖν δύο νεανίας, Κρατῖνον καὶ Κτησίβιον, καὶ λυθῆναι τὴν συμφοράν».

Δύο νέοι άνθρωποι χρειάστηκε να πεθάνουν, να θανατωθούν από βάρβαρα χέρια, και στις δικές μας ημέρες, για να καθαρθεί η Αθήνα και η Ελλάδα όλη από το χρυσαύγειο άγος: ο εικοσιεφτάχρονος Πακιστανός Σαχζάτ Λουκμάν, που δολοφονήθηκε στα Πετράλωνα στις 15 Ιανουαρίου 2013, και ο τριαντατετράχρονος Παύλος Φύσσας, που μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου στο Κερατσίνι, στις 18 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους. Δίχως τον θάνατο των παλικαριών, αν οι χρυσαυγίτες εξακολουθούσαν απλώς –απλώς!– να εκτονώνουν άγρια πλην όχι θανάσιμα τα ναζιστικά τους πάθη σε πρόσφυγες, μετανάστες, ομοφυλόφιλους, τοξικοεξαρτημένους, Τσιγγάνους, «ψευτοδιανούμενους», «εθνομηδενιστές» και τις παραφυάδες αυτών, αν ήταν δηλαδή μερικώς «σοβαροί», καταπώς τους νουθετούσαν κάποτε «αδέσμευτοι και αντικειμενικοί» δημοσιογράφοι (μπήκα, ομολογώ, στον πειρασμό να βάλω και τους «δημοσιογράφους» σε εισαγωγικά), τότε οι τριάντα φάκελοι που αράχνιαζαν επί χρόνια στα συρτάρια των υπουργείων και της Αστυνομίας θα γίνονταν εκατό και διακόσιοι.

Αυτός είναι ένας λόγος, ένας από τους πολλούς και σοβαρούς λόγους, που δεν μας επιτρέπουν να πιστέψουμε πως η σημερινή πολιτεία καθάρθηκε ριζικά, όπως η πόλη των Αθηνών τω καιρώ εκείνω. Ότι δηλαδή το μίασμα εξαλείφθηκε οριστικά.

Ένας δεύτερος λόγος είναι η απίστευτη ευκολία με την οποία πολλαπλασιάστηκαν οι «αντιφασίστες» την επομένη της δικαστικής ετυμηγορίας, που χαρακτήριζε εγκληματική οργάνωση τη Χρυσή Αυγή. Με την ταχύτητα που πολλαπλασιάστηκαν τα καρβέλια και τα ψάρια στα χέρια του Χριστού ή, για να μη βλασφημούμε, με την ταχύτητα που πολλαπλασιάστηκαν οι «αντιστασιακοί» μόλις έπεσε η χούντα. Και τι περίεργο, οι αυτοχειροτονημένοι «αντί», το 1974 και σήμερα, προέρχονται στη συντριπτική τους πλειονότητα από την ίδια πολιτική περιοχή, στα δεξιά του φάσματος.

Ένας τρίτος λόγος είναι η ρεβάνς που θέλησαν να πάρουν τα ΜΑΤ και οι λοιπές κατασταλτικές δυνάμεις, με τις ευλογίες του σπεσιαλίστα υπουργού Δημοσίας Τάξεως (ας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, και τα υπουργεία επίσης), σχεδόν ταυτόχρονα με το άκουσμα της χαρμόσυνης είδησης έξω από το Εφετείο και στα στενά των Αμπελοκήπων. Η φιλέκδικη στάση των δυνάμεων της «νομιμότητας», που μάλλον θα συνεχίσουν να συγκαλύπτουν την ακροδεξιά δράση και τη ρατσιστική βία, δεν επιτρέπει τον εφησυχασμό.

Σαράντα δύο δευτερόλεπτα. Αριθμητικώς: 42. Τόσο άντεξε η «αυτοσυγκράτηση» των ευγενών δυνάμεων. Αμέσως έπειτα έβαλαν μπροστά τις υδροβόλες αύρες τους και κάλυψαν τον ουρανό με χημικά, αφού ήξεραν, ήταν βέβαιες, πως όσο βάρβαρα και απροσχημάτιστα κι αν δρούσαν, η ηγεσία θα μερινούσε να τις καλύψει εν ονόματι της «ασφάλειας του τόπου». Όσα κι αν της καταμαρτυρούν τα βίντεο από κάμερες και κινητά.

Ένας τέταρτος λόγος που δεν επιτρέπει τον αυτοβαυκαλισμό, παρά την καταδίκη της μισαλλόδοξης δράσης των χρυσαυγιτών και των ναζιστικών ιδεών από την οποία απέρρευσε αναπόφευκτα, είναι το γεγονός ότι τα άρθρα του «Πιστεύω» που διόγκωσαν τη Χρυσή Αυγή δεν είναι καθόλου άγνωστα σε σημαντική μερίδα της νεοελληνικής κοινωνίας. Και μόνο αν κάναμε τις ψευδαισθήσεις μας λαϊκιστική θεωρία θα διατεινόμασταν ότι της προκαλούν αποστροφή. Ο κυκεώνας, το κοκτέιλ τέλος πάντως που μέθυσε τους χρυσαυγίτες, ήταν εν χρήσει και πριν από τη δική τους εμφάνιση, και παραμένει. Τα συστατικά του διατηρούνται σταθερά στο πέρασμα των δεκαετιών, όσο και το 10% (χονδρικώς) των Ελλήνων που τα λατρεύει: σωβινισμός, αλυτρωτισμός, πεποίθηση ανάδελφης φυλετικής υπεροχής, μανία κατασκευής και καταδιώξεως «προδοτών», εθνοπρεπής αντρίλα (το σύνθημα «είναι βαριά η του τσολιά» δεν ήταν ένα ουδέτερο παρασκεύασμα ακίνδυνης περιστασιακής χρήσης), συνωμοσιολογία πιο κουτή και από τα «πρωτόκολλα της Σιών», λαγνεία για τα ιερά και καθαρά γονίδια – άρα μίσος για όσους τα «νοθεύουν» με την ιδεολογία τους.

Ως προς όλα αυτά λοιπόν, η φραγή των σαράντα δύο δευτερολέπτων που έβαλαν στη χαρά μας τα ΜΑΤ ήταν χρήσιμη. Μας θύμισε πως «οι χωροφύλακες δεν διαλύονται με αυταπάτες και ψυχοσάββατα». Μιχάλης Κατσαρός έφα.